วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์จะศึกษาภาวะเจริญพันธุ์ ของสตรีชาวเลในจังหวัดกระบี่ พังงาและภูเก็ต ตลอดจนปัจจัยต่างๆ ที่อาจจะกระทบต่อภาวะเจริญพันธุ์ ของสตรีชาวเลในกลุ่มนี้ การศึกษานี้ได้ศึกษาข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับภาวะเจริญพันธุ์ของสตรีชาวเลในจังหวัดกระบี่ พังงา และภูเก็ต ได้นำเอาลักษณะเจริญพันธุ์มาใช้ในการศึกษาด้วย โดยใช้ข้อมูลจากการเก็บข้อมูล ด้วยการออกไปสัมภาษณ์ชาวเล ในเดือนมีนาคม-ตุลาคม 2524 ประชากรที่ใช้ในการศึกษารวบรวมจากสตรีชาวเล อายุ 15-49 ปี จำนวน 531 คน แบ่งออกเป็น จังหวัดกระบี่ 372 คน พังงา  46 คน ภูเก็ต 113 คน การศึกษาครั้งนี้เป็นข้อมูลเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับภาวะเจริญพันธุ์ และลักษณะทางด้านเศรษฐกิจ สังคม และประชากร รวมทั้งความรู้ ทัศนคติ และการปฏิบัติเกี่ยวกับการวางแผนครอบครัว สัมภาษณ์จากสตรีชาวเลที่มีอายุตั้งแต่ 15-49 ปี ซึ่งแต่งงานแล้ว ถึงแม้ว่าขณะที่ทำการสัมภาษณ์จะไม่ได้อยู่กินกับสามีแล้ว

ผลการศึกษาพบว่า จำนวนบุตรที่เกิดรอดจะลดลงตามอัตราการเพิ่มขึ้นของอายุแรกสมรส สตรีที่มีอายุการสมรสยาวนานกว่า จะมีบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยสูงกว่า การลดอัตราการตายของทารกมีผลทำให้ภาวะเจริญพันธุ์ลดลง คู่สมรสที่ไม่รู้หนังสือจะมีจำนวนบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยสูงกว่าคู่สมรสที่รู้หนังสือ สตรีที่สามีนับถือลิทธิไทยใหม่จะมีจำนวนบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยสูงกว่าสตรีที่สามีนับถือศาสนาพุทธหรือศาสนาอื่นๆ สตรีที่มีอาชีพตั้งแต่  2 อาชีพขึ้นไป จะมีจำนวนบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยสูงกว่าสตรีที่มีอาชีพประมง รับจ้าง รับจ้างและประมง คู่สมรสที่มีรายได้ต่ำกว่า 41-80 บาท จะมีภาวะเจริญพันธ์สูงกว่าคู่สมรสที่มีรายได้สูงกว่า ผู้เห็นด้วยกับการวางแผนครอบครัวจะมีจำนวนบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยต่ำกว่าผู้ที่ไม่เห็นด้วย และผู้ที่เคยการปฏิบัติเกี่ยวกับการวางแผนครอบครัว จะมีจำนวนบุตรเกิดรอดโดยเฉลี่ยต่ำกว่าผู้ที่ไม่เคยใช้ สิ่งที่น่าสังเกต คือผลของความแตกต่างด้านประชากร เศรษฐกิจ สังคม ที่มีผลต่อภาวะเจริญพันธุ์ จะเห็นเด่นชัดในจังหวัดภูเก็ตและจังหวัดกระบี่มากกว่าจังหวัดพังงา โดยที่จังหวัดภูเก็ตมีภาวะเจริญพันธ์ต่ำกว่าอีก 2 จังหวัด (บุษบง ชัยเจริญวัฒนา, 2531, หน้า 28)